ในโลกยุคปัจจุบันที่กลายเป็นโลกความเร็วสูงที่ทุกอย่างสื่อสารกันด้วยระบบออนไลน์ ทำให้ชีวิตและสังคมปัจจุบันช่างแตกต่างกับยุคสมัยก่อนเสียเหลือเกิน อะไรทุกๆอย่างต้องมีความเร็วสูงและต้องได้ให้ฉับไวในทันที
แต่บางครั้งชีวิตคนเราก็ลืมนึกถึงคำสุภาษิตสมัยก่อนไปว่า “ช้าๆ ได้พร้าเล่มงาม” ซึ่งเท่าที่สังเกตนั้น เดี๋ยวนี้คนส่วนใหญ่มองว่าความช้า คือปัญหา ไม่งั้นไม่ทันกิน และไม่ทันคนอื่น มันเหมือนความพ่ายแพ้ และกดดันว่าทำไมตามคนอื่นเค้าไม่ทันเสียที ซึ่งเหมือนทุกคนกำลังต่างเสพติดความเร็วจนเกินไป ส่งไลน์ไปหาก็ต้องรีบตอบ
สั่งของกินก็ต้องรีบมาส่ง แต่หารู้ไม่ว่าความจริงแล้วนั้น ความช้ามันมีเสน่ห์ของมันอยู่ เพราะในชีวิตของคนเรานั้นบางอย่าง ถ้าเมื่อไหร่ที่เราเริ่มที่จะช้า นั่นหมายความว่าเราเริ่มที่จะระวัง ยิ่งถ้าเป็น เส้นทางใหม่ๆ
ที่ยังไม่คุ้นเคย การได้ก้าวแบบค่อยเป็นค่อยไปนั้น ทำให้เรามั่นใจใจแต่ละระยะก้าว ดีกว่าที่วิ่งทะเล่อทะล่า เข้าไป ซึ่งอาจจะวิ่งเร็วกว่าคนอื่น แต่สุดท้ายก็สะดุดล้ม จนคนที่เดินตามมาแอบหัวเราะเมื่อเดินผ่านไป และในชีวิตคนเรานั้นมีอยู่สามอย่างที่คุณควรจะช้า และไม่ควรรีบ
อย่างเพิ่งรีบไว้ใจใคร ซึ่งการไว้ใจใครสักคนนั้น มันควรจะต้องใช้เวลา ยิ่งกับใครสักคนที่คุณคิดว่าจะต้องสำคัญกับชีวิต ยิ่งต้องดูนานๆ เราจะเชื่อใจและไว้ใจเขาตั้งแต่วันแรกที่พบนั้น มันเป็นไปได้ยาก เพราะความไว้ใจคือการสร้างสะพานที่เชื่อมทั้งสองฝั่งเข้าหากัน ดังนั้นมันต้องสร้างด้วยความอดทน สร้างด้วยเวลา และการทดสอบ เพื่อความไว้เนื้อเชื้อใจ
อย่าเพิ่งรีบตัดสินใครจากสิ่งที่เพิ่งเห็น เพราะทุกวันนี้คนที่เราเจอกันตอนนี้ ภาพที่เราเห็น มันเป็นแค่ช่วงหนึ่งในชีวิตของเค้า ดังนั้นคงจะไม่ดีเท่าไหร่ที่เราตัดสินทันทีว่าเค้าเป็นคนอย่างไร เพียงแค่เห็นได้ไม่นาน ดังนั้นควรจะใช้เวลาพิจารณาและคิดกันสักหน่อย เพราะวันเวลา และสถานที่ต่าง การกระทำนั้นก็ต่างออกไป
อย่าเพิ่งรีบเข้าใจไปเองว่า เรารู้จักใครคนนั้นแล้ว เหมือนคำพูดที่กล่าวไว้ว่า วันเวลาเปลี่ยน คนก็เปลี่ยน ดังนั้นเรื่องนี้ ระยะทางพิสูจน์ม้า กาลเวลาพิสูจน์คน บางครั้งคุณอาจจะคิดว่ารู้จักคนคนนี้ดีแล้ว แต่บางทีคุณอาจจะไม่รู้จักเค้าเลยก็ได้ ดังนั้น ควรจะต้องเรียนรู้นิสัยใจคอของคนที่เราจะทำความรู้จักให้ดี ก่อนที่จะคิดว่าเรารู้จักเค้าดีพอแล้ว ลองถามตัวเองก่อนว่าเรารู้จักตัวเราดี
สนับสนุนโดย bk8